ഗുരുദേവൻ പറഞ്ഞ ഏകജാതി, ഏകമതം, ഏകദൈവം.

ഗുരുദേവൻ പറഞ്ഞ ഏകജാതി, ഏകമതം, ഏകദൈവം.
By Udayabhanu Panickar in THIYYA / EZHAVA
ഗുരുദേവൻ  പറഞ്ഞ  ഏകജാതി,  ഏകമതം,  ഏകദൈവം,  ഇവ  എന്തെന്നു  ഒരു  ചെറിയ  അന്വഷണം  നടത്തുന്നതിവിടെ  ഉപയോഗപ്രദമായിരിക്കും.

“ദർശനമലയിലെ ഭക്തിദർശനത്തിൽ നാരായണഗുരു;
ആനന്ദോഹമഹം ബ്രഹ്മാ-
ത്മാഹമസ്മീതി രൂപതഃ
ഭാവനാ സതതം യസ്യ
സ ഭക്തി ഇതി വിശ്രുതഃ
എന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ടു്.  ഞാൻ ആനന്ദമാകുന്നു, ഞാൻ ബ്രഹ്മമാകുന്നു, ഞാൻ ആത്മാവാകുന്നു എന്നുള്ള രൂപത്തിൽ യാവനൊരുവനു എല്ലായ്പ്പോഴും ഭാവനയുണ്ടോ, അവൻതന്നെ ഭക്തനെന്നു വിശ്രുതനാകുന്നു;”  എന്നാണിതിനർത്ഥം.

“ആനന്ദത്തെത്തന്നെ  ബ്രഹ്മമെന്നു  ധ്യാനിക്കുന്നതാണു്   ഗൂരുദേവന്‍റെ   ഏകദൈവം.  ആനന്ദത്തെത്തന്നെ ആത്മാവെന്നറിയുന്നതാണു്  ഗുരുദേവന്‍റെ  ഏകജാതി. സർവ്വതിരക്തമായിരിക്കുന്നതും  എല്ലാവിധത്തിലും  സന്നികൃഷ്ടമായിരിക്കുന്നതുമായ  ആനന്ദംതന്നെയാണു്  ജീവിതവും. ജീവിതത്തിന്‍റെ  അർത്ഥവും  ലക്ഷ്യവും  എന്തു്  എന്നറിയുന്നതാണു്  ഗുരുദേവന്‍റെ  ഏകമതം.”  ഇതെന്‍റെ വാക്കുകളല്ല,  ഗുരുദേവന്‍റെ  ശിഷ്യപരമ്പരയിലെ  പ്രഗത്ഭനും  പ്രസിദ്ധനുമായ  മറ്റൊരുഗുരുവിന്‍റെ  വാക്കുകളാണു്,

‘കുട്ടിക്കാലം  മുതൽ  വാർദ്ധക്യം  വരെ  ഒരു  വ്യക്തിയുടെ  എല്ലാ ചെയ്തികളേയും  വിചാരങ്ങളേയും  ഓർമ്മങ്ങളേയും  പ്രതീക്ഷകളേയും  ജീവന്‍റെ  മദ്ധ്യബിന്ദുവായി  ഇരുന്നുകൊണ്ടു്  അറിയുകയും  നീയന്ത്രിക്കുകയും  ക്രമീകരിക്കുകയും  ചെയ്യുന്ന  സത്താബോധം  സകലമനുഷ്യരിലും  സമാനമാണു്.  എന്നാൽ  അതേ  സമയംതന്നെ,  ആ  സത്തബോധം  തന്നെ  തികഞ്ഞ  വ്യക്തിമുദ്രയോടുകൂടി  ഒറ്റതിരിഞ്ഞും  നമ്മിൽ  നില്ക്കുന്നു.  മനുഷ്യരിൽ  സമാനമായി  വിളങ്ങുന്ന  ഈ  സത്താബോധമാണു്  മനുഷ്യനെ  മറ്റെല്ലാ  ജീവജാലങ്ങളിൽ  നിന്നും  വേർതിരിച്ചു  നിറുത്തുന്നതും.  അതാണു്  ഗുരുദേവന്‍റെ  ഒരു  ജാതി.’   അചരങ്ങളിൽ സത്തയുണ്ടെങ്കിലും അതുണ്ടെന്ന ബോധം അചരങ്ങൾക്കില്ല.  ആയതിനാൽ  അവയ്ക്കു്  ആ  തിരിച്ചറിവില്ല.  മൃഗങ്ങൾക്കും  ആ  ബോധം  ഉണ്ടെങ്കിലും  അവയിൽ  അതു  വിജ്ഞാനപ്രദമായിത്തീർന്നിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ  അവയ്ക്കു  മനുഷ്യസമാനമായി  അതിനെ  മനസ്സിലാക്കാൻ  സാധിക്കുന്നില്ല.  അതാണു് മനുഷ്യനും മറ്റുള്ളവയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം.  മനുഷ്യനിൽ  തന്നെയും  ഈ  വിജ്ഞാനത്തിന്‍റെ  ഏറ്റക്കുറച്ചിലനുസരിച്ചു്  സത്തബോധത്തിന്റെ  പ്രവർത്തനം  വ്യത്യസ്ഥങ്ങളായിരിക്കുന്നു; പ്രത്യേകിച്ചും  പ്രായോഗികതലത്തിൽ.  വിജ്ഞാനം  പൂർണ്ണമായവരിൽ - അതായതു്  സത്തബോധത്തിന്‍റെ  ഔന്യത്ത്വത്തിൽ - “അഹംബ്രഹ്മാസ്മി”  എന്ന ബോധം ഉണ്ടാകുന്നു.  ആ  തിരിച്ചറിവു  ലഭിച്ചവർ,  (ആ  ജീവാത്മാക്കൾ)  മോക്ഷപ്രാപ്തരാകുന്നു.

‘ബോധത്തിന്‍റെ  ഉല്പത്തി,  വ്യാപ്തി,  ലക്ഷണം,  ചലനം,  മുഖ്യമായ  പ്രവണതകൾ  ഇവയെല്ലാം  ഒന്നൊന്നായി  ആത്മോപദേശശതകത്തിൽ  ഗുരുദേവൻ  എടുത്തുകാട്ടുന്നുണ്ടു്.  പ്രാണൻ  ശരീരത്തിന്‍റെ  അവയവങ്ങളെ  കോർത്തു്  നിർത്തിയിരിക്കുന്നിടത്തോളം  ശരീരബോധം  നിലനിൽക്കും.  അഹന്ത  ശരീരത്തിനു  പ്രാധാന്യം  നൽകി  എങ്ങനെ  എല്ലാറ്റിനേയും  വ്യത്യസ്ഥമാക്കി  കാണിക്കുന്നുവോ,  അതേപോലെതന്നെ  ആത്മാവിന്‍റെ,   അഥവാ  പരബ്രഹ്മത്തിന്‍റെ,  അഥവാ  ശുദ്ധജ്ഞാനത്തിന്‍റെ  സർവ്വാതിരിക്തതയെ  മനസ്സിലാക്കി,  ആ  “ഞാനെന്ന”  അഹംങ്കാരത്തെ  പാടെ  തിരസ്കരിച്ചു്  സർവ്വത്തിലേയും  ഏകത്വത്തെ  കാണുമ്പോൾ  ‘എല്ലാം  ഞാൻ  തന്നെ’  എന്ന  ഉപനിഷദ്സത്യം  തെളിയും.  ആ  സത്യമാണു്  ഗുരുദേവൻ  ആത്മോപദേശശതകത്തിൽ  പറയുന്ന ‘അവനിയിലാദിമമായെരാത്മരൂപം’.  ആ  ആത്മരൂപം  കാണാനും  ഉൾക്കൊള്ളാനും  എല്ലവർക്കും  സാധിക്കും – ശൃമിച്ചാൽ.  അങ്ങനെ  കാണുന്ന  ആ  ആത്മരൂപമാണു്,  ആ  ഏകത്വമാണു്,  ഏകദൈവം  എന്നു  ഗുരുദേവൻ  പറഞ്ഞതും.  ആ  ഏകത്വത്തെ  അറിയുമ്പോൾ  നമ്മിൽ  ഉടലെടുക്കുന്ന  സ്നേഹസ്വരൂപമാണു്  ഏകമതം.  അപ്പോൾ  ആ  ഏകമതത്തെ  പ്രദാനം  ചെയ്യുന്ന  ഏകത്വമായ  ആ  ആത്മരൂപം;  അതായതു  പരബ്രഹ്മം  അതാണു്  ഗുരുദേവൻ  പറഞ്ഞ  ഏകേശ്വരൻ  അന്നതിനു  യാതൊരു  സംശയവും  വേണ്ടാ.

ബൈബിളിലും  ഖുറാനിലും  പറയപ്പെടുന്ന  ഏകദൈവവും  ഗുരുദേവൻ  പറഞ്ഞതും,  ഉപനിഷത്തിക്കളിലുടനീളം  കാണപ്പെടുന്നതുമായ  ഏകേശ്വരൻ,  അതായതു്  ആത്മീയത്വത്തിലെ ഏകത്വവും  ഒന്നല്ല.  ഗുരുദേവന്‍റെ  ഈ  ഏകത്വം തന്നെയാണു് ഗീതയിൽ  “കാറ്റില്ലാത്തിടത്തു്  കത്തിച്ചുവച്ച  വിളക്ക്  എങ്ങനെയോ  അതുപോലെ  അന്തരാത്മാവിൽ  മനസ്സിനെ  ഏകാഗ്രമാക്കി  നിശ്ചലനായി  നിലകൊണ്ടു്  ധ്യാനിക്കുന്ന  യോഗിക്കു  ലഭ്യമാകുന്നതു്.  അങ്ങനെ  ലഭ്യമായ  അറിവിനെ  ഉപയോഗിച്ചു്  ആരാണോ  മറ്റുള്ളവരെയും  മറ്റുള്ളതിനെയും  എല്ലാം  തന്‍റെതന്നെ  പ്രതിരൂപങ്ങളായി  കണ്ട്  അവരുടെ  സുഖവും  ദുഃഖവുമെല്ലാം  തന്‍റെതെന്നപോലെ  കണക്കാക്കുകയും  ചെയ്യുന്നതു്.  അവരാണു്  ഉത്തമയോഗികൾ  എന്നു്  ഗീതയിൽ  കാണുന്നു.  ആ  ഉത്തമയോഗികൾ  കണ്ടതും  ഇതേ  ഏകത്വം  തന്നെ.  ആ  ഉത്തമയോഗികൾ  അവർ  എല്ലാവരുടേയും  ദുഃഖങ്ങളെ  ദൂരീകരിക്കാനും  എല്ലാവർക്കും  സുഖം  പ്രദാനം  ചെയ്യുവാനുമായി  സ്വന്തം  ജീവിതം  അർപ്പിച്ചു്  ജീവിക്കുന്നു.  ധ്യാനത്തിൽ  കൂടിയും  മറ്റുവഴികളിൽ  കൂടിയും  ലഭ്യമായ  ആ  ജ്ഞാനത്തെ  അവർ  വിജ്ഞാനപ്രദമാക്കുമെന്നും  ഗീത  ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു.  അങ്ങനെ  അന്യർക്കുവേണ്ടി  ജീവിച്ച  ഒരുത്തമ  യോഗിയായിരുന്നു  ഗുരുദേവൻ - അധർമ്മങ്ങളെ  ഇല്ലാതാക്കാൻ  ജന്മമെടുത്ത  ഒരു  ഈശ്വരാവതാരം.

ഈ  ഏകത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള  ജ്ഞാന-വിജ്ഞാനങ്ങൾ  നേടേണ്ടതു്  നമസ്കാരം  കൊണ്ടും,  ചോദ്യങ്ങളിൽക്കൂടി  സംശയനിവാരണം  വരുത്തിക്കൊണ്ടും,  സേവനം  ചെയ്തുകൊണ്ടും  വേണം.  അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നവർക്കു്  തത്ത്വദർശികളായ  ജ്ഞാനികൾ,  ഈ  ജ്ഞാനം  ഉപദേശിച്ചു  കൊടുക്കും - ചിലപ്പോൾ  പ്രത്ത്യക്ഷപ്പെട്ടും  ചിലപ്പോൾ  പ്രത്യക്ഷപ്പെടാതെയും.

“ഏതൊന്നാണോ  ദ്യോവിനു  മുകളിലും  ഏതൊന്നാണോ  പൃഥ്വിക്കു  താഴേയും,  ഏതൊന്നാണോ  ഈ  ദ്യാവാപൃഥിവിക്കു  മധ്യത്തിലും  ഉള്ളതു്,  എന്നും  ഏതൊന്നാണോ  ഭൂതമെന്നും  വർത്തമാനമെന്നും  ഭവിഷ്യത്തെന്നും  പറയുന്നതു്,  അതു്  ആകാശത്തിലാണു്   ഓതമായും  പ്രോതമായും  ഇരിക്കുന്ന”തെന്നു്  ബ്രഹദാരണ്യകോപനിഷത്ത്  പറയുന്നു.    അങ്ങനെ  “ഓതമായും  പ്രോതമായും  ഇരിക്കുന്ന”താണു്  ആ  ഏകത്വം,  എല്ലാവരിലും  എല്ലാത്തിലും  തുല്ല്യമായിരിക്കുന്ന  ആ  പരബ്രഹ്മം.  ഗുരുദേവൻ  കാട്ടിത്തന്ന  ഏകത്വം  അതേ  പരബ്രഹ്മം  തന്നെയാണു്.  “അക്ഷരമായതും- (ക്ഷരമല്ലാത്തതു്),  സ്ഥൂലമല്ലാത്തതും, വലുതല്ലാത്തതും,  അണുവല്ലാത്തതും,  ഹ്രസ്വമല്ലാത്തതും,  ദീർഘമല്ലാത്തതും, ചുവപ്പല്ലാത്തതും,  നനവല്ലാത്തതും,  ച്ഛായയല്ലാത്തതും,  തമസ്സല്ലാത്തതും,  വായുവല്ലാത്തതും,  ആകാശമല്ലാത്തതും,  അരക്കുപോലെ സംഗാത്മകമല്ലാത്തതും,   ഗന്ധമല്ലാത്തതും,  ചക്ഷുസ്സല്ലാത്തതും,  ശ്രേത്രമല്ലാത്തതും,  വാക്കല്ലാത്തതും-വാഗിന്ദ്രിയമല്ലാത്തതും  ആകുന്നു.  അതു്  മനസ്സില്ലാത്തതും, തേജസ്സില്ലാത്തതും, പ്രാണൻ ഇല്ലാത്തതും, മുഖമില്ലാത്തതും,  മാത്ര അല്ലാത്തതും, അന്തരം ഇല്ലാത്തതും, ബഹിർഭാഗമില്ലാത്തതും  ആകുന്നു  ആ  ഏകത്വം.  അതു്  ഒന്നിനേയും ഭക്ഷിക്കുന്നില്ല,  അതിനേയും  ഒന്നും  (ആരും)  ഭക്ഷിക്കുന്നില്ല.”   അങ്ങനെയുള്ള  ആ  ഏകത്വമാണു്  ഗുരുദേവൻ  കാട്ടിത്തന്ന  ഏകത്വം.

അല്ലയോ  സുഹൃത്തുക്കളേ;  “ഈ  അക്ഷരത്തിന്‍റെ  പ്രശാസനത്തിലാണു് – ആജ്ഞയിലാണു്,  സൂര്യനും ചന്ദ്രനും വിധാരണം  ചെയ്യപ്പെട്ടവരായി - നിലയ്ക്കുനിറുത്തപ്പെട്ടവരായി സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതു്.”  സ്നേഹിതരേ,  “ഈ  അക്ഷരത്തിന്‍റെ  പ്രശാസനത്തിലാണു് ദ്യോവും  പൃഥിവിയും  വിധൃതങ്ങളായി  സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതു്.”  അല്ലയോ  സുഹൃത്തുക്കളേ;  “ഈ  അക്ഷരത്തിന്‍റെ  പ്രശാസനത്തിലാണു്  നിമിഷങ്ങൾ  മുഹൂർത്തങ്ങൾ അഹോരാത്രങ്ങൾ,  അർദ്ധമാസങ്ങൾ, മാസങ്ങൾ, സംവത്സരങ്ങൾ ഇങ്ങനെയുള്ള കാലാവയവങ്ങൾ വിധാരണം  ചെയ്യപ്പെട്ടു് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന്തു്.  സ്നേഹിതരേ,  “അക്ഷരത്തിന്‍റെ  പ്രശാസനത്തിലാണു്  ശ്വേതങ്ങളായ പർവ്വതങ്ങളിൽനിന്നു്  പ്രാചികളായ-കിഴക്കോട്ടൊഴുകുന്ന  നദികളും,  പടിഞ്ഞാറോട്ടൊഴുകുന്ന-വേറേ  നദികളും  അതാതു  ദിക്കിലേക്ക്  ഒഴുകുന്നതു്.  സ്നേഹിതരേ,  “ഈ അക്ഷരത്തിന്‍റെ    പ്രശാസനത്തിലാണു്,  ദാനം  ചെയ്യുന്നവരെ  മനുഷ്യർ  പ്രശംസിക്കുന്നതും ദേവന്മാർ  യജമാനനേയും  പിതൃക്കൾ  ദർവ്വീഹോമത്തേയും  അന്വയത്തരായിരിക്കുന്നതും – അനുഗതരായിരിക്കുന്നതും.”  ആ  “അക്ഷര”മായതു്;  അതാണു്  ഗുരുദേവൻ  കാട്ടിത്തന്ന  ഏകത്വം.

ബൈബിളിലും  ഖുറാനിലും  പറയുന്ന  ഏകദൈവം,  അവയിൽ  പറയുന്ന  കാര്യങ്ങൾ  വിശ്വസിക്കുന്നവരെ  മാത്രം  രക്ഷിക്കുന്ന;  മറ്റുള്ളവരെ  എല്ലാം  ശിക്ഷിക്കുന്ന  ഒരു  ദൈവം  ആണു്.  നമ്മിൽ  നിന്നും  അന്യമായ  ഒരു  അമാനുഷിക  വ്യക്തിത്വം.  എന്നാൽ  ഗുരുദേവൻ  പറയുന്ന  ഏകസത്ത,  ഉപനിഷത്തുക്കൾ  പറയുന്ന  ഏകസത്ത,  ആ  ഏകത്വം,  ആ  “അക്ഷര”മായതു്;  സർവ്വഭൂതങ്ങളിലേയും  അന്തസത്തയായ  ഏകത്വം,  ബൈബിളിലും  ഖുറാനിലും  പറയുന്ന  ഏകദൈവം  അതല്ല.  ഗുരുദേവൻ  കാട്ടിത്തന്നാ  ആ  ഏകത്വം  ബൈബിളിലും  കാണില്ല,  ഖുറാനിലും  കാണില്ല.  ആ  ഏകത്വം,  ഉപനിഷത്തുക്കളിൽ  പറയുന്ന;  “എല്ലാ ഭൂതങ്ങളേയും  തന്നിലും, തന്നെ  എല്ലാ ഭൂതങ്ങളിലും കാണുന്ന  ഏകത്വമാണു്.  ആ  ഏകത്വം  ഗ്രഹിക്കേണ്ടവർ;  “സർവ്വം  ഏകമയം”  എന്നു  കാണേണ്ടവർ;  ആ  ഏകത്വദർശനത്തിനും  ഈ  അഘിലാണ്ഡത്തിനും  ഹേതുഹേതുമത്ഭാവമായിട്ടുള്ള  ആ  ഏകത്വത്തിൽ  അഥിഷ്ടിതമായ  തത്ത്വങ്ങളനുസരിച്ചു  ജീവിക്കാൻ  ശ്രമിക്കണം.

 ആ  ഏകത്വം  ഗ്രഹിച്ചവരോ,  അവർ  “സർവ്വം  ഏകമയം”  എന്നു  കാണുന്നവർ,  ആയിരിക്കും.  അവർ  ഏകത്വദർശനത്തിനും  ഈ  അഘിലാണ്ഡത്തിനും  ഹേതുഹേതുമത്ഭാവമായിട്ടുള്ള  ആ  ഏകത്വത്തിൽ  അഥിഷ്ടിതമായ  തത്ത്വങ്ങൾ  അനുസരിച്ചു  ജീവിക്കുന്നു.  ഈ  അഘിലാണ്ഡത്തിലുള്ള  ഒന്നിനേയും  അവർ  നിന്ദിക്കുന്നില്ല;  അഥവാ  നിന്ദിക്കരുതു്  എന്നാണു്  ഈശോവാസ്യോപനിഷത്തു്  നമ്മേ  പഠിപ്പിക്കുന്നതു്.

“അന്തര്യാമിയായ  പരമേശ്വരൻ,” അതായതു,  ആ ഏകത്വം, “ഭൂത വർത്തമാന  ഭാവികാലങ്ങളിൽ സംഭവിക്കുന്ന,  അല്ലെങ്കിൽ  ഉണ്ടാകുന്നതും  ഉണ്ടായിട്ടുള്ളതുമായ എല്ലാ ജീവികളുടേയും ഭരണാധികാരിയാകുന്നു, സമഭാവനഭാവത്താൽ  സർവ്വദാ  സർവ്വത്ര  അതു  പരിപൂർണ്ണനാകുന്നു. എന്നിരുന്നാലും  ഹൃദയത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ  സ്ഥാനം മഹത്വമേറിയതെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു. പരമേശ്വരൻ  യാതൊരു  വിധമായ  സ്ഥൂലസൂക്ഷ്മാകാരവിശേഷത്തോടുകൂടിയതായിരിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ  സ്ഥിതിക്കനുസരണമായി  അദ്ദേഹം  എല്ലാ  ആകാരങ്ങൾക്കും അതീതനാകുന്നു.  ക്ഷുദ്രങ്ങളായ  എറുമ്പുകളുടെ  ഹൃദയത്തിൽ  അതിന്‍റെ  ഹൃദയാകാരത്തിന്‍റെ  പരിണാമത്തിൽ  വിരാജിക്കുന്നു;”  അതേ  സമയം തന്നെ  “അംഗുഷ്ഠപരിണാമത്തിലുള്ള”  മനുഷ്യഹൃദയത്തിലും വസിക്കുന്നു.  ആ  “മനുഷ്യൻ  പരമാത്മാവിനെ  പ്രാപിക്കുവാൻ  അവകാശിയായിത്തന്നെ  കരുതപ്പെടുന്നു”.  അതിനാൽ  “മനുഷ്യഹൃദയം  പരമാത്മപരമേശ്വരന്‍റെ  ഉപലബ്ധിക്കുള്ള സ്ഥാനമായും” കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.  “ആയതിനാൽ  മനുഷ്യരുടെ  ഹൃദയപരിണാമം  അനുസരിച്ചു്  പരമേശ്വരനെ  അംഗുഷ്ടമാത്രമായ  അളവിൽ   വിഭാവനം  ചെയ്യു”വാൻ  സാധിക്കുന്നു.  “ഇപ്രകാരം  പരമേശ്വരനെ  തന്‍റെ  ഹൃദയത്തിൽ  സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതായിക്കാണുന്നവൻ, ഇപ്രകാരം  എല്ലാവരുടേയും  ഹൃദയത്തിൽ  അദ്ദേഹം  വിരാജിക്കുന്നു  എന്നു  സ്വാഭാവികമായി  ധരിക്കുന്നു”.  അങ്ങനെ ധരിച്ച  വ്യക്തി  പിന്നീടു്  ആരേയും  നിന്ദിക്കുകയും  വെറുക്കുകയും  ചെയ്യുന്നില്ല. എന്നാൽ ആരെയും  അങ്ങനെ  നിന്ദിക്കാതെയിരിക്കുന്നതുപോലെ  തന്നെ,  ആരാലും  നിന്ദിക്കപ്പെടൻ  നാം  അവസരവും  അനുവാദവും  കോടുക്കാനും  പാടില്ല.  നിന്ദിക്കപ്പെടലിനെ  ചെറുക്കുക  തന്നെ  വേണം.  നിന്ദിക്കപ്പെടാതിരിക്കുവാനും  നിന്ദിക്കാൻ  അനുവദിച്ചുകൊടുക്കാതിരിക്കാനും  ഒരേപോലെ  തന്നെ  ചുമതലയുള്ളവരാണു്  ജീവാത്മക്കളായ  നാമെല്ലാം.

ആയതിനാൽ  ഉണരുവിൻ  സഹോദരങ്ങളേ,   കർമ്മനിരതരാകുവിൻ.  വിഘടനങ്ങളേയും  ആ വിഘടനങ്ങൾക്കു  വഴിയൊരുക്കുന്ന   മതാവാഹനങ്ങളേയും  (മത+ആവാഹനങ്ങളേയും)  പറ്റി  സാധാരണക്കാരനെ അറിയിക്കുക.  അതിനുപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന  വക്രതാപൂർണ്ണമായ  വഴികളെപ്പറ്റി  ജനങ്ങളെ  അറിയിക്കുക.  അതാണു്  ആദ്യചുവടു്.  ആ  ചുവടുവയ്ക്കുക,  കർമ്മനിരതാകുക.

(© ഉദയഭാനു പണിക്കർ.
ഈ  ലേഖനത്തിനു്  ഗുരു  നിത്യചൈതന്യയതിയുടെ ലേഖനങ്ങൾ, ഈശാവാസ്യോപനിഷത്തു്,
  ബ്രഹദാരണ്യകോപനിഷത്ത്, കഠോപനിഷത്ത്, ഭഗവത്ഗീത,  ഇവ ആധാരം.)